II

de jongen met bindingsangst
hoort alle geluiden even hard
en weet niet waar hij zijn gehoor–
waaraan zijn gehoor
– wacht waar hij zijn gehoor aan moet lenen

om de twee dagen leunt er
een nieuw paar schoenen
aan zijn deur, achter een
ouder paar achter een
ouder paar in formatie
naar de deur ernaast
de deur daarnaast
daarnaast de deur
de deur
daarnaast
daarnaast toilet

het gaat goed tot iemand erover
struikelt en hij alle schoenen
– op een paar na – weer moet weggooien
en er struikelt altijd iemand
er zijn tenslotte weddenschappen
iemand wint iets,
hij kiest steeds weer voor
het nieuwste paar
en de deur blijft dagen dicht

dan komt hij wild zwaaiend naar buiten
overtuigd dat de lucht in zijn kamer
solide begint te worden
pas als alles dagen gelucht is
gaat de deur dicht
en kan er opnieuw worden ingezet

Deel van een cyclus – werk in uitvoering –, waarvan ik eerder al op mijn oude blog een deel zette. Om onnodig zoeken te voorkomen hieronder nog eens. Het is allemaal nog vers (no pun intended) en wellicht onvoldragen, voel je vrij om op en aan te merken.

I

Het meisje met verlatingsangst
moet nodig van haar inboedel af.
Prullaria, dozen vol met
tassen vol met rotzooi.

De koffietafel is bezaaid met onderzetters
maar ze heeft nooit wat te drinken in huis.
In haar kastjes schone schoteltjes en
kopjes met het kartonnetje er nog tussen.

Ze heeft vierkante meters vol verleden
vazen gevuld met vragen
vreemde voetenvegers,
vegetarische kookboeken
en een ongebruikte wok
Een haard vol wrok
en aardappels. Zakken vol met.

Ze heeft van die kleine
dingetjes die je soms hebt:
amuletten, plakband, sleutelhangers,
tinnen treintjes en mini-altaartjes
met een postzegelformaat maagd Maria.

Ze kan niet met vaste hand
een kruis tekenen. Op het moment
dat dwarslijn op dwarslijn raakt
begint ze te huilen en stroomt er bloed
uit haar woorden op tafel.