En dan niet alleen omdat er Belgen op bezoek waren en er naar poëziefestivals, feestjes en vergaderingen gegaan moest worden, stickers geplakt en scripties geprint en verstuurd moesten worden. Meer omdat ik mijn dummy kwijt ben, mijn met stickers bezaaide en met duct tape aan elkaar hangende Moleskine. Mijn tweede brein, mijn kortetermijngeheugen: nergens te bekennen. Ik weet dat ik er woensdagnacht nog in heb zitten schrijven, dingen bestemd voor dit weblog.
Het voelt een beetje als jeuk en ik kijk de hele dag overal op, onder en tussen alsof ik paranoïde ben geworden. Ik kan niet rustig zitten. Ik ga weer even zoeken. Als ik’m terug heb, horen jullie het.
Advertenties
Ik zal je helpen…
wat een ophef… hij is al terecht :)
Hij was wel drie dagen weg.
En het zijn niet zomaar Belgen, het is Dé Belg.
O ja, dat is waar. Het is eigenlijk ook niet zomaar een scriptie, en zomaar een poëziefestival. I stand corrected.
Hé Dennis, zing je mee?
Misschien moet je aan een heuptasje beginnen. Alles binnen handbereik.
Of zo’n koffertje dat in een metalen constructie aan de bagagedrager van fiets of brommert kan worden bevestigd.
Maar ik geef toe, een heuptasje is über-cool. Dan kun je de bundel Zullen we een heuptasje beginnen? noemen.
Vind ik goed. Het liedje is ook leuk.