De zwervers hebben zich altijd al anders bewogen in de stad. Veel meer dan dat ze er doorheen lopen of fietsen, bespelen ze de straten als een bordkartonnen spelbord. Op hun gammele, lang geleden gestolen fietsen. Er is een pool van dat soort fietsen. Die gaat terug zo lang als iedereen zich kan herinneren.

Het zijn fietsen die je altijd overal terugziet. Die nooit op slot staan en waar altijd iemand anders op rijdt. Ze hebben op zijn minst drie verschillende verflagen en vormen een onvervreemdbaar deel van het straatbeeld. Fietsen die bij de stad horen zoals zwervers dat doen.

Zo nu en dan wordt er een nieuwe fiets aan die pool toegevoegd. Het ruikt dan anders in de stad. Naar kettingsmeer en naar lucht die je uit een fietsband laat lopen. Dat is vast inbeelding, maar zo ruikt het.

Vroeger was het spel te ontdekken waar ze te vinden waren. Zodra iemand het idee had dat er een nieuwe fiets in de stad was, ontstond er een wedren op het eerste ererondje over de stadsring.  Alles werd een factor in het spel: winkelende massa’s, de hekken van bedrijven met te grote parkeerplaatsen, maar ook simpele dingen als abri’s en verkeerslichten.

De hele stad werd spel, een gymzaal met alle attributen uit de hokken getrokken. Volgens de ideale strategie verdeelde je de stad in groepen van twee of drie straten, afhankelijk van de lengte van de straat, die ergens een functie is van huurprijzen. Strategiën waren iets geografisch.

Misschien ging het daar nog wel meer om dan om die fiets. Die dagen veranderden de stadskaarten in onze hoofden. Witte, gele en grijze strepen werden straten, groene klodders werden parken en die oranje puntige dingen werden gebouwen. Op dat soort dagen was elke klinker, elk kinderkopje van ons. Elke stoeptegel, elke putdeksel. Na afloop leunden we tegen muren en zaten we op stoepranden die iets meer van ons voelden.

Maar er is een nieuwe generatie zwervers. Zorgvuldiger, maar vooral strenger en bruter. Minder humor. Zo’n ererondje op de stadsring kan je je gebit kosten of je gave huid. Het gaat nu om meer dan fietsen. En er is een ander systeem gekomen voor de fietsen.

We ruiken ze nog steeds. Kijken even op, maar lopen door met onze hoofden gebogen naar de tegels, de klinkers, de kinderkopjes, waarvan we geen vierkante centimeter meer bezitten.

We zijn alweer een hele tijd onbetwiste verliezers.