Overdag eten we hier koffiekoekjes en appeltaart, ‘s avonds nacho’s en tosti’s. De menukaart van De Plantage is beperkt, want, zo de eigenaar, ‘schrijvers eten niet, schrijvers drinken.’ De Plantage is ons café en wij, wij zijn de schrijvers van de toekomst. Nergens gaan de koffiekoekjes er zo snel doorheen als hier.

Ik bestel mijn vierde koffiekoekje met espresso sinds ik hier een uur geleden ben binnengewandeld. Ik kende een zanger die zich alleen maar voedde met wat er in de snoepautomaten op het station te vinden was. Ik vond dat rock ‘n’ roll. En zoiets wilde ik ook: laten zien dat ik boven mijn lichaam sta. Ik ben schrijver. Ik heb geen tijd om te eten.

De tweede column in mijn serie De Plantage is online, over facebook, wifi en valse violen. Heen!