De Welse dichter Dylan Thomas schreef ooit dat een recensie nooit over het gerecenseerde werk moet gaan, maar altijd over de recensent zelf en dat deze het koste wat het kost moest vermijden uit het werk te citeren.
Welnu, over mij dan: ik krijg veel te veel boeken aangeraden. Je kent dat: goedbedoelende vrienden willen hun (schrijvers)vriend iets aan de hand doen waar ze echt weg van zijn. Meestal knik ik instemmend op leessuggesties en vergeet ik ze meteen weer. Mijn boekenkast is vol genoeg. Ten tweede is er het gevaar dat de schrijver zo goed is, dat het verlamt: dat je denkt dat je zo goed toch nooit kunt schrijven.
Zo nu en dan schrijf ik een recensie. Zo ook nu, op Veldpost.
Overigens is er een heel programma rondom Frans ‘Het geheim van Nijmegen’ Kusters op het Wintertuinfestival.
Goede recensie bij een boek dat het verdient. Deze man kan schrijven. Niet elk verhaal ligt mij, maar veel wel. Er is genoeg om te genieten. Het zweeft ergens tussen Voskuil en Kafka.
Je mag mijn oude Kusters trouwens wel lenen. Die is wat dikker.