Nu begint het echte aftellen: nog vier gedichten te gaan, denk ik toch. Deze week: Lea.

Het meisje dat de blues nog zingt, gelezen door Lea.

Lea speelde lang, lang geleden al op de presentatie van de eerste bundel van de Mugwumps. Dat alleen al verdient een plek in het audioboek. Maar er is meer: ik krijg kippenvel als ik Lea hoor zingen. En ik heb haar vaak horen zingen. Eén keer brak ik zelfs mijn been vlak nadat zij White Walls and Hospital Halls zong, wat maar weer bewijst dat de blues en voodoo dicht bij elkaar liggen. Lea is namelijk het meisje dat de blues nog zingt. En ik luister. Graag. (U moet trouwens nu niet gaan denken dat Lea blues maakt. Lea maakt een soort nieuwerwetse folk, het is een beetje zo’n pars pro toto ding maar dan anders.)

Ze heeft onlangs haar (ellen)langverwachte debuutplaat Can I come by? uitgebracht. Ik zeg: kopen! En: Bedankt, Lea.