Zaterdagavond was De Nacht van het Uitkijkkonijn. Op uitnodiging van nachtburgemeester Doro Krol verzamelden dichters, muzikanten en een dierenarts zich aan de voet van het twaalf meter hoge konijn om een ode aan het beest te brengen. Kunstenaar Florentijn Hofman was zelf ook aanwezig en vertelde een verhaal over een in een tent gesmolten chocolade paashaas. Zo’n avond dus.

Ik vind Hofmans werk echt te gek. Ik kende het tot drie weken geleden nog niet echt – al stond me vaag iets bij van grote rubberen eendjes. Daar kwam verandering in toen ik een interview met hem in de Paraplufabrieken bezocht. Tegen de tijd dat Hofman daar zijn werk Fat Monkey toonde, was ik helemaal om. De man weet wat tof is.

Voor het uitkijkkonijn had hij (naar eigen zeggen) een stuk of honderd verklaringen. Die avond passeerden er zo’n dertien de revue. Een van de verklaringen was: “Er staan daar allemaal van die oude Romeinse gebouwen. Daar komen toeristen dan foto’s van maken. Ik vind het dan gaaf als daar een gigantisch konijn tussen staat.” Volgens een andere verklaring is het konijn een beeldrijm met de Donjon die er enkele jaren geleden nog stond. Weer een andere verklaring: “Het konijn kijkt uit op Nijmegen Noord. Daar wordt veel gebouwd en het eerste wild dat je op bouwplaatsen altijd ziet, is het konijn.”

En zo gingen we door. De verklaringen sluiten elkaar niet uit, ze vullen elkaar aan. Toch denk ik dat er een centrale gedachte in Hofmans werk zit, die ook nog ter sprake kwam:
“De mensen moeten leren kijken.”
“Waarnaar?”
“Naar wat er is.”

En zo is het. Het gedicht dat ik voor het konijn schreef, is dan ook eigenlijk een verslag geworden van dat interview. Een samenvatting, zo je wil. Met een vleugje K. Schippers.

Het gedicht is hier te lezen. Een verslag van de Gelderlander vind je hier. Nico43 was er niet bij, maar laat het volgende weten:

Het zijn ook allemaal dezelfde gasten die hier op af komen …geitenwollensokken figuren, zien er niet uit en hebben denk ik niks anders te doen!