Dit wordt een kort ongevraagd advies, omdat ik van mening ben dat deze voordracht genoeg zegt. Ik raad dit gedicht al aan sinds 2008, waarvan akte en de laatste tijd laat ik dit filmpje steeds meer aan mensen zien. Zo ook gisteren, tijdens de introductie van Creative Writing. Ik sprak met twee studenten over de dynamiek van voordrachten, over Poetry Slam en over Spoken Word. Andrea Gibson moet in zo’n gesprek ter sprake komen. Hier, nu heeft u het ook:
Ik krijg nog steeds kippenvel bij het horen van “I know a thousand things louder than a soldier’s gun.” Om het Alternatieve Boekenweekgeschenk 2011 te citeren: Het is de bedoeling dat u (…) blij, vrolijk, geïrriteerd of op welke wijze dan ook geëmoitioneerd raakt.
Als dat niet lukt, is er iets mis met u.
Thanks, man. Het blijft een fascinerend medium, spreekt zowel de rede als al dat andere aan. Als je zo’n gedicht zo kunt brengen dan heb je het echt verinnerlijkt, komt het van binnenuit en dus over.
Wel jammer dat het filmpje net niet 10 sec. langer duurt. Na zoiets hebben je toch even nodig om mentaal naar adem te happen (ik kreeg uit het wat gehaaste “Thank you” de indruk dat Gibson zelf te beschroomd was om zo’n stilte te laten vallen).
Volgens mij is dat uitputting. Als je een gedicht zo weet te brengen, fuck man, dan moet je wel op en leeg zijn daarna.