“Hey Dennis, realiseer je je wel dat we nu een kunstwerk aan het maken zijn?” vroeg Joeri terwijl hij met een roller het paviljoen zwart lakte.
“Uhm… tja.”
“En dat dat ons kunstenaars maakt?”
“Kut.”
“Ja.”
Vijf jaar geleden was ik voor Joeri de jongen die zittend de trap af moest, omdat mijn been in het gips zat. Joeri was voor mij die jongen die ook hiphop draaide. We’ve come a long way since, zeg maar. Joeri had vast nooit gedacht dat ik hem ooit op een podium zou slepen. Ik had nooit gedacht dat ik aan een kunstwerk zou werken.
Maar dat kunstwerk is er. Afgelopen zaterdag werd de tentoonstelling ‘De Passage’ geopend. De tentoonstelling is gebaseerd op een route die langs de dorpen van de gemeente Rheden loopt. Twaalf kunstenaars kregen elk een thema dat met de route te maken had. En alle kunstenaars moesten met een zeshoekig paviljoen of podium werken.
Ik werd benaderd voor het thema literatuur. De gemeente blijkt een rijke literaire geschiedenis te hebben. Jan Siebelink komt er vandaan, Simon Carmiggelt ging er op vakantie en Henriette Roland Holst zat er op een kostschool.
Ik besloot een collage te maken van teksten van schrijvers die een band met de gemeente hadden. Joeri had bedacht dat het wel vet zou zijn als die teksten in elkaar zouden overlopen: de voorste panelen van plexiglas, de achterste massief en op elk een tekst van een andere auteur.
En zo werden we kunstenaars.
Er speelde een fanfare op de opening. Ze speelden verjaardagsliedjes en iedereen feliciteerde elkaar, terwijl er prosecco gedronken werd.
Ik zei tegen een van de kunstenaars dat ik zijn werk tof vond.
Hij zei: “Ik heb van dat van jou nog niet gezien, sorry.”
Ik zei: “Dat geeft niet. Ik zei het niet om iets terug te horen. Ik zei het omdat ik het tof vond.”
Hij zei: “O.”
Iedereen liep naar zijn eigen paviljoen om gevraagd danwel ongevraagd de bezoekers van toelichting te voorzien. Wij liepen een rondje door het park, bekeken de andere werken en gingen weer zitten.
Na ons derde glaasje prosecco zei Joeri: “Wij horen hier niet.”
Toen zijn we gegaan.
Toen ik langs ons paviljoen liep, was de kunstenaar die ik had aangesproken ons werk uit aan het leggen aan wat mensen die zich eromheen verzameld hadden.
De tentoonstelling is nog tot september te zien op landgoed Avegoor in Ellecom. Er is geen entree, wel parkeerplek.
En zo ziet het eruit als je er omheen loopt:
Waar hoor je dan wel?
Maakt het wat uit waar je ‘hoort’ ?
En.. Je moet als toeschouwer van jouw werk behoorlijk lang zijn om de regels onder elkaar te kunnen lezen..:) Charlotte
Daarvoor zijn de opstapjes, Charlotte.
Hoi Martin, de stenen woerdn steviger’ doordat ze gestapeld woerdn en de bovenste 3 randen woerdn wel gelijmd. Blijft allemaal prima staan! Jouke is nu de laatste randjes aan het doen.Ik kan je mailadres niet veranderen in deze blog; je moet jezelf even afmelden en opnieuw aanmelden met je nieuwe mailadres!gr. Petra
L effet de serre est connu,certes, mais il ne s agit pas d une loi line9aire. Aussi, la relation entre un dolnuemebt du co2 et l effet de la tempe9rature est loin d eatre trivial
That’s a sharp way of thinking about it.
Most help articles on the web are inaccurate or incoherent. Not this!
Wait, I cannot fathom it being so straightforward.
A rolling stone is worth two in the bush, thanks to this article.
I like it.Of course it could be this or that but as a liaenr click-through its simple and fun, and thankfully un-cluttered Thanks also for the article above. Nice to hear a bit of behind the scenes. & in the words of one exhibit: Its a double rainbow!